Vertrouwen hebben... Verlangen naar... of vasthouden aan...

Weet je nog wat ik vertelde in mijn vorige blog: Het hele proces van ruimtes bekijken  en afwijzen: 
“...het deed iets met mij. Ergens van binnen werd iets geraakt en begon iets te bewegen. Nog geen idee wat het was, maar het voelde nieuw en toch vertrouwd. Het is blijkbaar een proces dat zich gaandeweg ontwikkeld tot iets waar ik nu nog geen zicht op heb."

En toen kwam de stroomversnelling. 
  Er diende zich een ruimte aan waar ik met een groep kan werken. Ik heb het bekeken, een proefles gedaan en wat blijkt... de mensen waren zeer tevreden. Meer dan in mijn eigen ruimte :-) Ik belde na die proefles mijn collega, die ik al ruim 30 jaar ken, legde het probleem voor, ging uur later al kijken en het voelde goed. BOEM. WAUW, the flow is er weer. En dit alles op één ochtend

Tja en dan komt ook de twijfel. Dat kan toch niet? Zie ik niks over het hoofd? Dit betekent wel dat ik ook weer op zolder zal moeten gaan werken. In mijn eigen huis... door de voortuin, de trappen op, op de wc... Net als voorheen, toen voldeed het ook, met kleine kinderen... Dus waarom nu niet? Maar hoe zit het dan met... Hoe gaat het dan wanneer... Mijn eigen ik die een eigen ruimte zo waardeert en het zo fijn is weg te gaan naar mijn werk en weer thuis te komen. Het begon te voelen als de discussie tussen gevoel en verstand. Appels en peren vergelijken. Oneindig argumenten voor en tegen kunnen verzinnen. Blijkbaar had ik even een paar dagen nodig om alles goed te overdenken en op een rijtje te zetten.

Het zoeken naar een eigen ruimte werd stroperig. En deze beslissing klopt weer. Ik bruis weer :-)

Soms zeg ik wel eens tegen mensen: Je kan nog zo'n zonnetje zijn en stralen, maar als je eindeloos in een onweersbui gaat staan kost het je veel moeite en energie om te blijven stralen. Je mag ook besluiten ergens anders te gaan staan.

Nu, terugkijkend op de afgelopen periode kan ik alleen maar zeggen dat alles precies op het juiste moment is geweest. Mijn moeite doen om vertrouwen en geduld te hebben heeft een proces aangestuurd in mij. Ergens iets geopend, of in beweging gezet. “Het is zoals het is, en zo is het goed” is nog steeds een perfecte uitspraak. Al overzien we dat niet altijd meteen. Maar ook nu weer ben ik dankbaar dat het gewoon zo gaat.

'Ook voor mij is dit hele proces weer een bevestiging

dat Feldenkrais hetzelfde is als leven'